Արագածի հարավային և արևմտյան գագաթները նվաճված են

Միշտ ցանկացել եմ բարձրանալ Հայաստանի ամենաբարձր լեռը՝ Արագածը, և միշտ էլ ինձ թվացել է այն անհաս բարձունք: Եվ ահա՝ օգոստոսի 6-ին այն ինձ համար դարձավ հասանելի: Ահա թե ինչպես.

օգոստոսի 3-ին կարդացի տիար Գևորգի Արագած բարձրանալու հայտարարությունը: Որոշեցի մասնակցել և իրականացնել իմ վաղեմի երազանքը:

Արագածը հենց սկզբից ինձ զարմացրեց իր քարքարոտությամբ: Ամբողջ ճանապարհին սնկեր էին աճում և ծաղիկներ: Զարմանալին այն էր, որ նույնիսկ գագաթի վրա քարերի արանքից աճում էին անմոռուկներ ու երիցուկներ: Շրջակայքում կային ձյան շերտեր, բայց ամենևին ցուրտ չէր: Մի փոքր ցրտեց միայն գագաթի մոտ, երբ սառը քամի սկսեց: Սկզբում՝ երբ  սկսեցինք բարձրանալ Քարի լճի մոտից, ես պատկերացում անգամ չունեի, թե դեռ ինչքան պիտի զարմանամ:

Մեր խմբում ամենափոքրը ես էի: Երբեք մեծերի հետ ճամփորդության չէի գնացել: Հիանալի խումբ էր հավաքվել, բոլորն էլ լավ արշավորդներ էին, բոլորի հետ զրուցեցի: Մենք քայլում էինք խմբված, արագ և բավականին շուտ հասանք Արագածի հարավային գագաթ, ինչը հնարավորություն տվեց ցանկացողներին բարձրանալ նաև արևմտյան գագաթ:

Մեզ առաջնորդում էր տիար Գևորգի համակուրսեցին՝ պարոն Հրաչը: Իմացա, որ նա Արագածի չորս գագաթներն էլ բարձրացել է բազմաթիվ անգամ՝ձմռանը, ամռանը, գիշերումով կամ առանց դրա: Նույնիսկ պատահել է, որ  նա մեկ օրում է հաղթահարել չորս գագաթները: Պարոն Հրաչի համար հարավային գագաթ բարձրանալը այնքան հեշտ էր, որ նույնիսկ մեր համար ձմերուկ էր բարձրացնում, որպեսզի գագաթին ուտենք:

Հարավային գագաթ հասնելուն պես հանգստացանք, վայելեցինք գեղեցիկ տեսարանը, որ բացվում էր գագաթից՝ երևում էին խառնարանը  (խորությունը՝ 400մ, իսկ տրամագիծը՝ 2 կմ) և մնացած երեք գագաթները, կերանք ձմերուկը: Այնուհետև, արևմտյան գագաթ բարձրանալու ցանկություն ունեցողները կազմեցին նոր խումբ: Քանի որ ես դեռ չէի հոգնել (Արագածի մաքուր օդի շնորհիվ) որոշեցի միանալ խմբին և շարունակել արշավը: Մեր նոր խումբը համեմատաբար փոքրաթիվ էր.   պարոն Հրաչը՝ մեզ առաջնորդող լեռնագնացը, տիար Գևորգի դուստրը՝ Անահիտը, քանդակագործ ընկեր Աշոտը և ես՝ 10-րդ դասարանցի Սիրանուշը: Արևմտյան գագաթ բարձրանալը այնքան էլ դյուրին չէր: Ճանապարհն անցնում էր կտրուկ վերելքով, որը պատված էր անկայուն դասավորված քարերով, որոնց վրա հենվելիս դրանք կարող էին սահել ոտքիդ տակից:

Հաղթահարեցի այդ դժվարությունները և հասա գագաթին: Ահա մենք 4000 մ բարձրության վրա էնք, ամպերից վեր էնք: Նայում էինք ներքև և տեսնում լողացող ամպերի կույտեր: Ցանկություն էր առաջանում նետվել ամպերի մեջ և լողալ:

Հետադարձի ճանապարհին իջնում էինք ձյուների միջով: Այնքան հավես էր, ես սահում էի, վազում, հանկարծ սայթաքում և ընկնում ձյան մեջ, վեր կենում, սահում ու նորից սայթաքում՝ ընկնում... Վերջապես հասանք Քարի լիճ, որտեղից որ սկսել էինք մեր արշավը, և միացանք մեզ սպասող մեր հիմնական խմբին: Ընդհանրապես հոգնածություն չէի զգում, նույնիսկ Երևան վերադառնալու ճանապարհին ավտոբուսի մեջ չքնեցի:

Լեռ բարձրանալը պարզապես քայլարշավ չէ, այն ինքնահաղթահարում է, ինքնաճանաճում:

Շնորհակալ եմ տիար Գևորգին մեզ Արագած տանելու համար: Ես մեծ հաճույքով կցանկանամ կրկին արշավել դեպի Արագածի բարձունքները և կսպասեմ հաջորդ անգամներին:

 

 

Write a comment

Comments: 1