Ես այդքան էլ համաձայն չեմ այս մտքի հետ: Իմ կարծիքով մենք գնահատում ենք մեր ունեցածը, կարդում ենք այն: Երբ ես փոքր էի հայրիկս ինձ համար կարդում էր <<Սասունցի Դավիթ>> էպոսը: Երբ ես հիվանդ էի մայրիկս Նարեկացի էր կարդում և ես շուտ ապաքինվում էի: Մենք գնահատում ենք, ուղղակի ցույց չենք տալիս և չենք գովում մեր ունեցածը, որովհետև դա պարծենկոտություն կլիներ: Մենք մեզ այդ հարցում <<համեստ>> ենք լինում: Պետք է մեր ունեցածը ուրիշները գովեն, ոչ թե մենք անձամբ: Եվ այդպես էլ կա:
Write a comment